Ylli që mban në gjoks është ngjyrë floriri, por edhe topi që më në fund shikon nga afër është i gjithi i artë. Ky Lautaro i ri, po aq i çmuar sa më fisniku i metaleve, më në fund ka hedhur hapin e fundit në shkallën e rritjes së sulmuesve.
Ai është rritur në vetëdije dhe, mbi të gjitha, në njohjen e botës së jashtme: askush nuk do të befasohet ta shohë të ulur pranë bomberave më të mëdhenj në planet. Është vendi i shtuar në tavolinë për “Demin”, krenaria dhe forca lëvizëse e Interit edhe në atdheun e tij. Kapiteni i zikaltër është i afërt me “kolegët” e tij Vinicius dhe Haland dhe konfirmimi se të jetë më 28 tetor mes kandidatëve në ceremoninë për “Topin e Artë 2024”. Ndërkohë sot argjentinasi do të jetë një nga 30 finalistët e listës së zgjeruar, shpërblim minimal për ata që dominuan sezonin, jo në një botë, por në dy. Nga Italia në Amerikën e Jugut. Lautaro, në fakt, do të ngjitet shumë lart në renditje, atje lart në re: thashethemet e fundit e vendosën fort në top 10 dhe, pse jo, pranë fisnikërisë së lartë të pesë më të mirëve.
MES ITALISË DHE AMERIKËS – Në fund të fundit, sezoni i tij i fundit si kanibal te zikaltrit dhe kombëtaren ishte sensacional: fitorja e dyfishtë mes Serisë A dhe në Copa America erdhi me një titull të dyfishtë si golashënuesi më i mirë (24 gola) në kampionat dhe 5 në trofeun që u dorëzua në SHBA. Ja, pra, çelësi i kësaj rritjeje të vrullshme, me të cilën ai ka rrëzuar barrierat dhe paragjykimet e vjetra dhe ka çmendur gjysmën e Milanos nga lumturia. Goli, si një arsye për të jetuar, fiksimi për të ndjekur dhe për të ecur gjithmonë pak më tej. Nuk është rastësi që argjentinasi nuk ka bërë kurrë më keq se viti pararendës.
Që kur ka zbarkuar në Itali, numëratori është përmirësuar gjithmonë, përveç atyre 21 golave të përsëritur midis 2021-22 dhe 2022-23. Penalltia e goditur jashtë në stadiumin “Metropolitano” ndoshta e pengoi atë të synonte me të vërtetë të pasonte Mesin, shokun e tij në kombëtare dhe fituesin e “Topit të Artë” të fundit. Për një herë, Toro nuk ishte thjesht një kalorësi në shërbim për Leon, por një gjeneral i barabartë në gradë: në Kupën e Amerikës ai udhëhoqi Argjentinë me gola siç ishte ajo goditje në finale kundër Kolumbisë. Me triumfin e ri në kombëtare ai shëroi plagën e vjetër të Botërorit të Katarit, në të cilën lojtari kapiteni zikaltër kishte pasur një rol jo prej protagonisti.
