Qyteti po përgatitet, Milano mban frymën dhe reflekton. Ditë pritjeje, lavdie. Madje arrin të bllokojë, ndonëse metaforikisht, atë ritëm frenetik që e ka karakterizuar gjithmonë qytetin e njohur italian, i cili zëvendëson me dëshirë ftohtësinë (vetëm të dukshme) me përqafimin e ngrohtë dhe emocionues të tensioneve emocionale futbollistike.
Në të gjitha këto, Interi dhe Milani përshtaten si gurë të çmuar të vendosur në mozaikun e përsosur të njerëzve që karakterizojnë lëvizjen e përditshme të metrosë dhe tramvajit, duke kapërcyer zonat dhe linjat.
“Bauscia” kundrejt “Casciavit”; çështje klasi si një herë e një kohë. Diçka më shumë, tani: me futbollin në të tashmen, për të sqaruar dhe shlyer hesapet e së shkuarës. Derbi i Milanos është rikthyer në Champions League. Rikthehen ankthet, pritshmëritë shqetësuese. Rikthehet ndeshja më e shumëpritur, në kompeticionin më të rëndësishëm të klubeve në Europë.
Milano zgjohet e gjallë nga drita e parë e agimit. Një qytet që nuk ndalet kurrë, i mbyllur në bindjet e tij, ditë pas dite, nga nevoja e pareshtur për të prodhuar dhe paraqitur, në të tashmen dhe në të ardhmen, shenjat e veprës së kryer. Derbi është diçka ndryshe; shkëputje emocionale nga rutina, nëntekst i gjallë i shpirtrave që ndërthuren, qoftë edhe rastësisht. Një derbi milanez në Evropë, megjithatë, është shumë.
Ashtu si në vitin 2005, kur “San Siro” u bë teatri i absurdit. Një parodi e acarimit të një përballjeje që vuri Interin dhe Milanin përballë njëri-tjetrit, spektatorë (pothuajse) të “Euroderbit” që hyri në histori si ai i “turpit”.
“Unë nuk mbaj një fjalim teknik, por thjesht egoist. Sinqerisht shpresoj të mos takohem me ekipet italiane në çerekfinalet e Champions League. Mbi të gjitha, nuk do të doja të përballesha me Interin, sepse për ne që jetojmë në Milano do të ishte një ferr i vërtetë. Mbaj mend që java e derbit të Ligës së Kampionëve të vitit 2003 ishte më e keqja për mua për sa i përket tensionit”.
Si përmbledhje, një provë ekstreme e asaj që mund të bëhet fjalë, Adriano Galliani, në atë kohë në drejtimin e kuqezinjve, arriti të kuptojë ndjenjën themelore që e gjallëroi atë përballje në vitin 2005. Një derbi në Evropë është diçka që të gjithë e urrejnë dhe që do ta dëshironin për ta shmangur, por që, thellë-thellë, të gjithë e dëshirojnë.
Nuk është hera e parë që Derbi i Madoninës serviret në gjysmëfinale të Champions League. Dhe tingëllon paksa si një “sport hakmarrjeje”. Ndeshja e parë: 2-0 për Milanin, me gola të Stam dhe Shevchenko. Një nga imazhet më të famshme të Derbit të Madoninës në Champions i përket kthimit. Materazzi dhe Rui Costa u ndalën për të parë “lumin” e bombave tymuese, që synonin t’i vinin zjarrin fushës së “San Siros”.
Portieri Dida u godit në shpatullën e djathtë, rezultati ishte 1-0 për kuqezinjtë dhe një gol (shënuar nga Esteban Cambiasso) u anulua për Interin. Arbitri Markus Merk anuloi golin zikaltër, ndërsa nga “Curva” shpërtheu gjithçka. Pjesa tjetër dihet. Ai derbi nuk do të përfundojë kurrë…
Megjithatë, ka një nënkomplot. Ekzistojnë shpirtra të trazuar, të destinuar për revoltë. Shkaku është Derbi i Madoninës së dy viteve më parë, i paharruar kurrë. Është pikërisht ai që përsëritet më shumë në mendjet e tifozëve të Interit dhe Milanit, pasi skuadra milaneze arriti sërish në gjysmëfinale. 20 vite më parë, zikaltrit e trajnuar nga Hector Cuper u përballën me kuqezinjtë e Carlo Ancelotti.
Pamja ishte e veçantë. Ekzistonte mundësia për të sfiduar Juventusin në finalen e Manchesterit, në “Old Trafford”. Ndeshja e parë përfundoi 0-0. Kthimi ishte spektakolar. Rezultati përfundimtar thoshte 1-1, me golat e Shevchenko dhe Martins. Faktet, megjithatë, tregojnë diçka tjetër: një fund të pashkruar.
Përsëritja e vazhdueshme, hipnotike e imazheve të shpërndara: Kallon në zonë, këmba e djathtë e Abbiatit dhe shpëtimi. Pothuajse në fund. Do të ishte 2-1. Në vend të kësaj, Milani do të shkonte në finale. “Drama” e një qyteti të ndarë që tani takohet sërish atje, në gjysmëfinale të Ligës së Kampionëve.
Pas 20 vitesh, në një përballje të përjetshme që do të gjallërojë ritmin tashmë të ngutshëm të tramvajeve dhe metrosë. Kapitulli i fundit i sfidës mes “Bauscia” dhe “Casciavit”; sepse “Milàno është e futbollit të madh”./telesport/
