“Pasojat e mbulimit të Gjeloshit me këmbë të çeliktë i kanë ndjerë shumë futbollist shqiptar duke filluar nga Riza Lushta, Naim Kryeziu, Aristidh Parapani, Hamdi Bakalli, Kolec Kraja etj”.
Loro Boriçi[1]
”Preka ishte pika më e fortë. Stërvitej në kufijt e lodhjës maksimale, dhe mbante rregjim shumë të rregullt”.
Rifat Rusi shoku dhe trajneri tij …”[2]
“Në konstitulacionin e yjeve të futbollit shkodranë Prekë Gjeloshi rrezaton dukshëm si njeriu që sakrifikoi dhe u dashurua pas futbollit dhe “Vllaznisë, ai la gjurmë të pashlyeshme në skuadër”.
Sotir Seferaj[3]
“Prekë Gjeloshi ka qënë mishërim i sakrifices dhe sedrës sportive…sportist që do të mbetet legjendë me vete.Ai ishte një mbulues i rreptë dhe këmbëngulës në luftë një për një…Sulmuesit tërhiqeshin në përpjekjet e tyre për të gjetur të çara në zonën e Gjeloshit”.
Rifat Uruçi,Namik Mehmeti[4].
“Kur kam ardhur nga të rinjët tek “Puna” e Shkodrës ka qënë qershori i vitit 1954. Unë kam pasë fatin të luaj me idhujt e mi të mëdhenj të qytetit tim Prekë Gjeloshi dhe Muhamet Dibra. Në nëntor 1956 u bashkuan “Puna”dhe “Dinamo” dhe u rikrijua përseri “Vllaznia”. Endrra ime rinore ka qënë të bëhesha një Prekë Gjelosh apo Muhamet Dibër”!
Lin Shllaku , Mjeshtër i Merituar, Kapiten i Kombëtarës në vitet 70-të[5]
Në historinë e futbollit shkodran e shqiptar, një emër që të ngjall respekt e nostalgji, është emri i Prekë Gjeloshit, një individualitet i spikatur, një talent i veçantë në kolorin e asaj breznie kampjonësh të viteve 45-46, ku Shkodra pati më shumë inkadeshencë se kushdo tjetër në Shqipëri.
Në këtë mozaik shumëngjyrësh sterjotipi Gjeloshi mbetet gjithnjë origjinal dhe i paimitueshëm. Prekë Gjeloshi ishte një sportist i kompletuar i kohës së vet, me të dhëna teknike shumë të mira, kishte një trup mesatar të tjerrur hijshëm, me një fiberacion muskulor të fuqishëm, rezistent që rikoperohej shpejt nga demtimet dhe që garantonte qendrueshmeri, freski dhe jetëgjatësi aktive në sport.
Fakti flet vetë Gjeloshi tek “Vllaznia” bëri 20 vjet karrjerë sportive. Në saje të talentit dhe stërvitjes së përkushtuar, Preka arriti të prefeksiononte një teknikë të lartë në përdorimin e topit, aq sa mund t’ja kishte zili edhe çdo sulmues.
Teknika e lartë e përdorimit të topit Gjeloshin e bëri të ndihej shumë komod në fushë, duke i dhënë tiparet e një mbrojtësi sulmues, i cili falë hapit të shpejtë, sprintit të fuqishëm, mbeti gjithmonë befasues, nuhatës, dinak që dinte të shënonte po aq mirë sa një sulmues tipik.
Luante mjeshtrisht rolin e stoperit pamvarësisht se nuk kishte trup të gjatë, nuk ndihej inferior as përpara sulmuesve viganë, pasi kishte kërcyeshmeri, hidhej në momentin e duhur dhe me finesë, pasi kundershtarin e dizekujlibronte gjatë luftës për top.
Ish shoku i tij i skuadrës veterani 82 vjeçar Xhelal Juka kujton: “Preka nuk ka qënë shtatlartë, por me forcë fizike, teknikë, shpejtësi dhe në mënyrë të veçantë me dinakëri e ka kompensue mjaft mirë gjatësinë. Ai kishte pasion dhe dëshirë të jashtëzakonshmë për fitorën”[6]
Gjeloshi ka qënë gjithmonë i vemendshëm në mbylljen e koridoreve, i saktë në ndërhyrjet, dubluese dhe i pagabueshëm në nderhyrjet deçisive alla Gjeloshi. Gjithmonë i vendosur në luftën për topin e parë, fitimtar në duelet këmbë për këmbë, “tankjer” i pakalueshëm në hyrje të zones.
Prekë Gjeloshi ka qënë kyçi dhe llozi i mbrojtjës, këmbëçeliktë dhe gurrç i lidhur nyje me të cilin kishin frigë të mateshin të gjithë sulmuesit më të mirë të kohës. Preka sulmuesit i çarmatoste gjithë teknikë pastaj nisej nga zona turr e vrap duke i rënë cep më cep fushës, kur ishte nevoja nisej mënjëherë topin e gjatë me pas të përpiktë vertikalisht, apo si me katapultë dërgonte topa pas shpinës së kundërshtarit direkt e në zonën e reptësisë.
Pas inkursioneve të gjata nga krahët stadjumi gumëzhinte, pasi mënjeherë vinte ose një harkim i rrezikshëm, ose një pas i dhënë që ndillte një gol, ose një goditje drithëruese që i shkaktonte kundërshtarit nokaut. Prekë Gjeloshi ishte frymëzues e vyrtuoz në fushën e lojës, fisnik ashtu siç ishte në jetë, nuk ishte aspak në natyrën e tij loja e rëndë që aplikojnë shpeshherë shumica e mbrojtësve.
Bilbili i këngës popullore shkodrane Bik Ndoja kujton thenjet e mikut të tij, bashkmoshatar, lojtar të së njejtës skuadër në fëmijëri.”Ai mbrojtës që terrorrizon sulmuesit me shqelma nuk është i denjë të luaj futboll”.[7]
Prekë Gjeloshi ka qënë sa impulsiv në fushën e lojës, aq edhe i vetpërmbajtur, ai nuk e dinte se çfarë ishte kartoni. Sa herë Gjeloshi ekzekutonte goditje denimi, britmat në stadjum shpërthenin Preka, Preka pasi me siguri pas goditjeve fatale sportdasësi priste të thërriste gol!
Në gjuajtjet standarte ka qënë mjaft i saktë shumë prej të cilave i kthente në gola thotë kolegu i tij Muc Koxhja.[8] Prekë Gjeloshi ka qënë lider i ekipit në fushë, nuhaste mirë e me shpejtësi synimet e skuadrës kundërshtare në sulm, duke marrë masat e duhura, kishte një qetësi të admirueshme olimpike në përballimin e momenteve të vështira psikologjike, kurajoz që u jepte zemër shokëve , këshillues i mirë e qortues i rreptë me qëllim që pësimi të bëhej mësim, punëtor e fjalëpakë, korrekt aq sa nuk mbahet mend që të jetë ngatërruar as më shokët, as me kundërshtarin as me albitrat.
Prekës i dëgjohej fjala me respekt, fjala e tij pas fjalës së trajnerit zinte peshën kryesore në ekip. Në vitet e fundit të karrjerës kur kishte lënë edhe musteqet, ai mori edhe një pamje më serioze e më burrërore aq sa edhe shokët e thërrisnin babushi duke ja shtuar edhe një epitet në morinë e epiteteve që kishte si këmbëçelikti, gurrçi,, topuzi,, kapedani, etj.[9]
Preka ishte dhe mbeti idhulli i tifozerisë së zjarrtë shkodrane për faktin se asnjëherë nuk u largua nga “Vllaznia”, as në ditët më të mira, as në ditët më të vështira që pasuan pas vitit 1946 , kur shumica e shkodranëve u rekrutuan nga “Partizani” e “Dinamo”.
Në korpusin e legjendarëve shkodranë Preka mbetet njeriu që sakrifikoi dhe u dashurua vetëm me “Vllazninë” të cilën e konsideronte pjesë të zemrës së tij. Prekë Gjeloshi refuzoi çdo ofertë të ekipeve të kryeqytetit, ishte anti-partizanas, e anti-dinamovit i deklaruar, madje me ironi shumë shokëve të viteve 45-46 u thoshte ”tradhëtar” të cilët edhe pse kryen sherbimin ushtarak të joshur nga Kryeqyteti nuk u kthyen më kurrë tek “Vllaznia” që i lindi.
Pal Mirashi në kujtimet e veta thoshte: Me Prekën ishim miq të vjetër, kur vija në Shkodër takoheshim dhe çmalleshim bashkë, por ama në fushën e lojës kur luaja në sulm me “Dinamon”më konsideronte kundërshtar të betuar,”armik” të “Vllaznisë”, prandaj si mua si Boriçin e “Partizanit”, gardisti i shquar i “Vllaznisë” Gjeloshi nuk na linte të bënim hajr kur jemi ndeshur me “Vllazninë e tij si në Shkodër, si në Tiranë.[10]
Në vitet 50 u aktivizua një kupë në Tiranë mes ekipeve të Kryeqytetit dhe “Vllaznisë”, ishte një koiçidencë interesante pasi të katër kapitenët e skuadrave ishin shkodranë Loro Boriçi i “Partizanit”, Xhevdet Shaqiri i “Dinamos”, Isuf Pelingu i “Tiranës”,dhe Prekë Gjeloshi i “Vllaznisë”.[11]
Djali i Prekës, Gjovalin Gjeloshi riprodhon me saktësi bisedën e babajt të vet atë ditë kur pinin kafe tek Dajti me shkodranët e natyralizuar në Tiranë: ”Shkodra e ndjen mungesën tuaj, titujt që po i jepni ekipeve të kryeqytetit ato po i mbajnë për vete dhe me thumb ironizoi më mirë shegerta në ekipin tuaj që u bëri futbollist se kapidana në Tiranë”.[12]
Preka ka qënë shpirti i ekipit, truri dhe mëndja e mbrojtjës, ishte emblema e “Vllaznisë”, 13 vjet rradhazi kapiten legjëndar i saj, rast unikal në historinë e ndritur të këtij ekipi. Shoku dhe trajneri i tij Rifat Rusi ka pohuar “Për Shkodrën dhe mbrojtjën shkodrane Preka ka qënë pika më e fortë.
Stërvitej maksimalisht, mbate rregjim të rregullt sportiv, vullneti për të luajtur mirë dhe dëshira për fitore kanë qënë pjesë e karakterit të tij sportiv, shpirti i sacrifices ndershmëria dhe sedra sportive kanë bërë që emri i tij të respektohet nga shokët, sportdashësit jo vetëm në Shkodër por në gjithë Shqipërinë ”.[13]
Muc Koxhja duke plotësuar portretin e kapitenit thekson: Prekën e kanë vlerësuar jo vetëm për klasin e tij të spikatur, por edhe për cilësitë e larta fizike për lojën e fortë e burrërore, por edhe për aftësitë e veçanta taktike. Për Prekën nuk kishte ndeshje të parëndësishme, ai luante me përgjegjësi maksimale si në Shkodër, Tiranë, Durrës, Kavajë, Korçë, Vlorë etj.
Të shtunave në darkë mblidheshim shumë shoqërisht dhe ia shtronim shumë thjeshtë me ato që kishim. Shkonim tek Muhamet Dibra, Met Vasija, Bimo Fakja, Adem Smajli etj, por tek Preka shkonim më shpesh se të gjithë të tjerët për të bujtur. Nëna e Prekës një grua malsore e kishte në gjak bujarinë me pak gjëra na bënte qefin dhe ndiheshim lirshëm si në shtëpinë tonë.
Nëna bujare na thoshte gjithë dashuri mirë se u pruni Zoti! Hani he ju baftë mirë! Pastaj duke bërë shaka shtonte. Sot do tu jap edhe nga një saragë ma tepër vetëm që të fitoni nesër. Preka ftonte në shtëpinë e tij edhe sportistët e ekipeve mike që vinin në Shkodër, pasi në atë kohë ishte traditë e bukur shkëmbimi i vizitave të ndërsjellta shprehje e një shoqërie serioze sportive.
Vetëm një herë Preka e ndjeu vetën të fyer kur pas një humbje poshtëruese të “Partizanit” me “Punën” e Shkodrës, me 4 korrik 1952 dikush nga stafi i “Partizanit” për tu justifikuar aludoi hipokrizisht se shkodranët gjoja u paskan hedhur diçka në pije se nuk kishte mundësi të humbisnin ashtu të kuqtë e pathyeshëm.
Preka tha- Miku nuk pritet në bukë, por ai që ha bukën e të përmbysë kupën nuk është mik. Kam frigë se partizanasve u ka ba keq grosha e ushtrisë prandaj u ka dhimtë barku[14] .Në kampjonatin kombtarë të vitit 1953 Prekë Gjeloshi shquhet si një nder gjysëmbrojtëist më të mirë të Shqipërisë.
Në rubrikën “Ç’tregoj kampjonati, koment i gazetës “Sporti Popullor”, shkruhet “se gjatë këtij aktiviteti futbollistik në sektorin e gjysëmbrojtjës u dalluan, M.Vila, P.Gjeloshi dhe Xh Shaqiri[15]
RINIA E HERSHME DHE KARRJERA SPORTIVE
Për koiçidencë Prekë Gjeloshi është bashkmoshatar me “Vllazninë” e cila u krijua në vitin 1919. Preka lindi me 27 tetor të po atij viti në lagjën Kllogjën të Dushmanit në Dukagjin.
Në moshë fare të vogël mbetet jetim se i vdes i jati dhe që nga ajo kohë kur nuk i kishte mbushur akoma 4 vjet së bashku me ungjin e tij dhe nënë u vendosën në lagjen e vjetër Badra të Shkodrës. Si jetim që ishte me ndihmën e misjonarve të kishës rregjistrohet në shkollën e jezuitve, ku mori edhe mësimet e para për të cilat ishte shumë intiligjent dhe i pasjonuar.
Nga ana tjetër që herët në fëmijri si shumë bashkmoshatarë filloi të luante herë me topin e leckës, herë me të llastikut rrugicave të lagjes së tij. Pa vonuar topi do të bëhej pasioni numër një i jetës së tij. Futbollin do ta fillonte me vëllezërit Mark e Loro Boriçi, Kin Bushatin, Latif Alibalin, Muhamet Ademin, Reshat Rusin etj.
Ndeshjet pasonin njëra tjetrën në rrugicat e qytetit dhe fushën e lagjës Gjuhadol, Rus i vogël, Lamijej, Dudas, në fushën e vjetër të zallit të Kirit etj. Duke luajtur Prekë Gjeloshi do të shpaloste mes shokëve cilësitë më të mira teknike e fizike, prandaj edhe zë vend në shoqeritë sportive të qytetit si me “Juventusin” dhe “Djelminë shkodrane” ose siç thirrej fillimisht “Malet tona”.
Gjeloshi duket tek “Vllaznia” që në vitin 1936 por vetëm në vitin 1937 mundi të zë vend stabël në formacionin e të rriturve të Vllaznisë e cila këtë sezon shpallet nënkampjone e vëndit pas Tiranës me një golavarazh mjaft pozitiv 55:15. Prekë Gjeloshi do të militonte vazhdimisht në radhët e kësaj viganje të futbollit tonë në harkun kohorë 1937-1957 deri kur do të varte me nostalgji këpucët në gozhdë.
Gjatë viteve të okupacionit aktivizohet në shoqëritë sportive të qytetit sidomos në rradhët e “Tigrit “ ku së bashku me shoqëritë e tjera, nuk e lanë të shuhet jeta sportive futbollistike në Shkodër.”Pas çlirimit në vitin 1945 rinisë kampjonati kombëtar i futbollit iu ndërprerë defakto qyshë në vitin 1937.
Ai tani, ishte jo vetëm titullar por edhe kapiten i “Vllaznisë” duke fituar me skuadrën shkodrane dy titujt e parë në vitet 1945, 1946”.[16]” Vllaznia” në vitin 1945 arrin fitorën e saj të parë historike, fitore që enëdrroi dhe e kërkoi për 15 vjet rresht.
Prekë Gjeloshi është pjesë e atij njëbëdhjetshi historik që i dha Shkodrës ku lindi futbolli trofeun e parë. Gazetari sportiv Besnik Dizdari tek libri i tij ”Historia e Kampjonateve kombëtare të futbollit ” thekson se njëmbëdhjetshi shkodranë i 1945-ës kishte jo pak emra të spikatur të viteve 30-të si Prekë Gjeloshi, Muc Koxhaj, Adem Smajli, Bimo Fakja, Errnest Helepjani, Loro Boriçi, Met Vasija, Latif Alibali, plot tetë nuk ishin pak shto këtu edhe Dodë Tahirin që vinte nga kampjonati i Malit të Zi.
”Vllaznia” me 10 fitore, një humbje edhe atë oferfajt me , vetëm me dy gola të pësuar nga SK”17Nëntori” ishte bilanci i kësaj “Vllaznie” që kishte atë që meritonte se i përkiste prej kohësh[17]. Përse e humbi atë ndeshje ofërafajt “Vllaznia” është një pytje që kërkon sqarim sot pas 60 vitësh për të mos lënë vend supozimeve jo të sakta.
Në ndihmë të këtij fakti veterani 90 vjeçar i futbollit shkodran Muc Koxhja aktor i këtij “bojkoti” sqaron. Ne e kishim siguruar vendin e parë në grup, por nuk ishte shkaku ky i mos paraqitjes në ndeshjen e fundit ,shkaku qe se na u prish autobusi dhe mbetëm pa ndeshur me “Lirinë” e Korçës[18].
Prekë Gjeloshi me 23 e 26 dhjetor në dyndeshjet finale të kapjonatit të vitit 1945 me “17Nëntorin”, ka qënë digë e pa kalushme mbrojtjes shkodrane. “Gjeloshi e Osmani, plosojnë më së miri njëri tjetrin, ma i zhdervjedhtë preka dhe më gjakftoftë”[19].
Do të vinte kampjonati i vitit 1946 dhe përseri “Vllaznia” do të shpallej kampjone. Skuadra e kapedan Prekës ishte shumë e kompletuar, kompakte si kurrë ndonjëherë tjetër, më një mbrojtje të çeliktë , më një portjer shumë në formë të mirë, me një sulm të papërmbajtshëm aq sa ekipi kishte shpalosë një profil terësisht sulmues, duke shënuar 12 fitore rradhazi me mesataren 3,2 gola për ndeshje, pa pësuar asnjë humbje dhe asnjë barazim dhe duke pësuar vetëm tre gola.
Gjeloshi si ndeshjën më mbreslënëse kujtonte takimin me “17 Nëntorin” në Tiranë ku shkodranët paten fituar thellësisht 1:5. ”Pjesa e parë për ne qe gjithë tension. Mbrojtja dhe portjeri Tahiri u gjëndëm në shtetrrethim të plotë për 44 minuta deri sa erdhi goli i barazimit i Adem Smajlit, gol që na mbushi me frymë.
Pjesa e dytë u shëndërrua në një rrëmore golash për ne. Unë duke bërë shaka, i thosha portjerit Tahirit,”bjeri fyellit” se nuk të trazon kush më sot[20]. Me 7 dhe 14 korrik 1946 “Vallaznia” me një bilanc të pa parë në historinë e futbollit shqiptarë me pikë të plota diskuton titullin me “Famurtarin” e Vlorës, Prekë Gjeloshi i sporovuar në sfida me kapitale në të dy takimet ka qënë njeri prej lojtarve më të mirë në fushë.
Kronika sportive e ndeshjes së 7 korrikut ka nënvizuar si më të dadhuarit e “Vlaznisë” Gjelopshi, Koxhja, Mirashi, ndersa pas ndeshjes së dytë të 14 korrikut në kroniken e lojes thuhej. Nga “Vllaznia” mbi të gjithë u dadhue Gjeloshi, për klasin e tij të naltë, mbrojtës gjakftoftë me hap të shpejtë e të matur” [21].
Shtypi i kohës për “Vllazninë” e 1946 shprehej, Tahiri, Gjeloshi, Dibra, Fakja, Osmani, Koxhaj ishin një gjashtshe të cilën ashtu monolite nuk e kishin parë kampjonatet e Shqipnisë. Prekë Gjeloshi është pjestarë i njëmbdhjetshit themelues të nacionalës shqiptare në ndeshjën e parë zyrtare ndërkombëtare të luajtur me përfaqësuesën e Malit të Zi me 22 shtator 1946, takim që skuadra e jonë e pati filluar më këmbë të mbarë duke fituar 5:0.
Prekë Gjeloshi ishte në 22-en selektive të tajnerit jugusllav të Përfaqësues sonë Ljubsia Broçiç[22]. Gjeloshi Ballkanjadën e ndoqi i gatshëm nga stoli, ndonëse akoma sot e kësaj dite mbetet enigmatike lënja jashtë formacionit e Prekë Gjeloshit, Foto Jankut, Ruzhdi Bizhutës e Xhelal Jukës.
Trajneri këtë qëndrim e mbajti në çastet e fundit përpara fillimit të ndeshjës së parë të Ballkanjadës, me sa duket Gjeloshi e Juka etj u sakrifikuan për hirë të skemave taktike, gjithësesi këto janë ligjet e pashkruara të futbollit dhe këta nuk ishin as të parët as të fundit që sakrifikohen nga trajnerët në kompeticione të tilla.
Xhelal Juka edhe sot e kujton disi i brengosur mos aktivizimin në Ballkanjadë.”Broçiç ka qënë një trajner i rreptë dhe profesionist, merrte vendime të guximshme dhe të prera. Ai ishte në dilemë kë të aktivizonte më parë, nga që përvoja jonë nderkombëtare ishte baraz me një ndeshje miqësore dhe diferencat ishin të pa përfillshme mes kandidatëve.
Ata që u aktivizuan e justifikuan vetën me rezultat, dhe trajneri nuk pati nevojë të eksperimentojë kështu që ne mbetëm të gatshëm”.[23] Në takimin e parë zyrtarë me “Partizanin” me 27 gusht 1946, Gjeloshi merr vlersimin i mrekullushëm, dhe në mënyrëtë posaçme për lojën korrekte[24] I mrekullushëm ka qënë ka qënë edhe kampjonati i vitit 1947.
Me gjithë largimiet e disa titullarve kampjon të 46- es në drejtim të “Partizanit”, “Vllaznia” e Prekë Gjeloshit, ka qënë pretendentja kresore për fitimin e titullit, një autokambanjë e vertetë golash, së cilësh ja ngriu gazin në buzë në minutat e fundit grabiqari i etur “Partizani” i sa po formuar me lojtarët më të përzgjelluar të ekipeve kohës.
Diferenca mes kampjonës dhe nënkompjonës, qe vetëm një pikë 29:28.”Vllaznia” ralizoi 13 fitore 2 barazime dhe vetëm një humbje me “Partizanin”, të cilit ja kthej revanshin me të njetën monedhë 2:1.
Ekipi shkodranë shenoj 63 gola dhe pesoj vetëm 9, kundrejt 56:15 të “Partizanit”. Barazimi fatal me Dinanon e Korçës i humbi titullin kampion për te tretën herë radhazi shkodranve.[25]
Në kampjonatin e vitit 1948 përseri “Vllaznia” çfaqet si favorite, por çuditrisht dy pretendetet kryesore kampjonja dhe nënkampjonjai ishin të vëndosura në një grup.
Me 4 prill 1949 “Vllaznia” shpartallon “Partizanin” kampjon 4:1 në Shkodër. Prekë Gjeloshi në krye të prapavijës shkodrane vigjilon i sigurtë. “Sulmi i shkëlqyer, Kavaja, Boriçi, Mirashi 4 shkodrane që mbanin fanellën e “Partizanit” në anën tjetër dorzohen”.[26] Me 4 korrik “Partizani” do të hakmerrej në Tiranë, duke fituar 2:1.
Përfundimi i ndeshjeve të grupit A rezultoj në një ekulibër të plotë forcash mes “Parizanit” e “Vllaznisë” të cilat grumbulluan numër të barabatë pikësh 17, numër të barabartë fitoresh 8, barazimesh 2 dhe humbjesh 1, me golaverazhë 34-8, kundrejt 26-7 në finale me Vlorën u kualifikue “Partizani”, i cili e varrosi pa mëshorshëm endrrën vlonjate.
Edhe në kampjonatin e vitit 1949, kapedan Preka në krye të një “Vllaznie” të gërryer nga erozioni masiv i kampjonve të saj, por që nuk din të dorzohet, renditet në vendin e dytë 26 kundrejt 30 pikëve që grumbulloi ulkonja e pa mëshirshme “Partizani”.
Prekë Gjeloshi me ekipin e “Vllazisë” fitoi dy kampionate (1945, 1946) dhe 4 herë të tjera vitet 1937, 1947, 1948 dhe 1949 qe vetëm një hap larg titullit, aq sa shpeshherë e brengoste vetëm mungesa e fatit, që e divorcoi nga trofeu i dashur, kur kishte shtrirë dorën ta rrokte e ta përkëllelte me dashuri.
Prekë Gjeloshi është përballur në disa sfida të rëndësishme nderkombëtare që ka zhvilluar ekipi i “Vllaznisë” si me “Budiçnostin”, ”Hajdukun” e Splidit, ”Spartakun” e Moskës, ”Tivarin”, ”Kotorrin”, SK “Llovçen”, “Titogradin”, “Prizrenin” dhe “Divizionin e 46” Jugusllav.”Vllaznia” pati sukses të plotë përfshi edhe fitorën e paharruar me “Hajdukun” 2:1 në të gjitha këto përballje përjashto Spartakun e Moskës 0:3.
KAPITENI QË NUK PATI NJË BIÇIKLETË
I rritur jetim i detyruar të braktiste shkollën vetëm për të fituar bukën e gojës, i pasionuar tërsisht pas futbollit, Gjeloshi e kishte shumë të vështirë të përballonte nga njëra anë kërkesat rigoroze të një sportisti në formim e sipër, të sfidonte konkurencën në mes të një sëri talentësh të spikatur të futbollit të kohës dhe nga ana tjetër të ushqente gruan dhe fëmijët, t’i rriste e mirë edukonte.
Është e pa imagjinueshme se kapiteni i skuadrës kampjone dhe kondidati i ekipit përfaqësues nuk kishte një biçikletë dhe rrugën për ditë e bënte në këmbë nga rrëza Toroboshit deri në stadjum. A ishte fyese për të mos thënë diskriminuse, që një mjeshtër, një kampjon me të cilin mburrej gjithë qyteti të punonte në pluhurin e fabrikës së çimentos?
Ai ashtu gjithë pluhur në mushkëri, punonte si motor diezel në fushën e lojës, për të kënaqë publikun e qytetit të tij çdo të dielë kur stadiumi mbushej plor e përplot. A mund ta besojnë të rinjtë e sotëm për atë kohë kur sporti quhej pronë e masave, ndërsa përgjegjësi i turnit i jepte leje kapitenit vetëm një orë pa filluar ndeshja?
”Prekë Gjeloshi është penguar edhe qellimisht të vonohej sa herë kishin ndeshje me skuadrat e Tiranës, shoferat tiranas qellimisht i çonin makinat për t’i ngarkuar pak kohë para fillimit të ndeshjës.[27] Preka në shumë ndeshje ka mrri në kohë në stadium falë zemërgjerësisë së karrocierve shkodranë të cilët e ndjenin detyrim, ta kishin Prekën në rradhët e skuadrës së tyre të zemrës,për tu përballë me rivalët kryeqytetas më të cilat Preka kishte shumë “kunj”[28].
Burrokratët e atministratës e kanë përçmuar Prekën si malsorë, këtë e tregonte qartë puna e rëndomtë që bënte, por ai nuk përkulej as nuk e jepte vetën, nuk dinte çfarë është servilizmi, spiunlleku, hilet as ryshfeti. Nga ana tjetër me dyfytyrsi kuadrot e Partisë bënin moral të tjerve.
Shiheni Prekë Gjeloshin, shiheni si punon, po ju mos jeni burra më të mirë se ai? Prekë Gjeloshi ashtu i heshtur digjej brënda shpirtit të tij fisnik, vuante e përvëlohej por familja duhej mbajtur e duhej kujdesur pasi e konsideronte gjënë më të shtejtë.
Preka qe i martuar me Agetinën si dy prindër shembullorë ata linden e rritën 4 fëmijë dy djem Gjovalin dhe Nikolinin dhe dy vajza, Rozin dhe Tinka. Fisnik i dashur, i thjeshtë, zemërbardhë mbeti gjithë jetës, ky dragua i 46 që provoi lavdinë e dy titujve kampjon e të një Ballaknjade në karrjerën e tij plot dritë e stuhi. Kur isha gjimnazist e njoha Prekën përsonalisht pasi ai punonte si ambulator përpara gjimnazit “29Nëntori”.
Aty gjatë orëve të lira kur blenim me shokë ndonë byrek, çekollatë, apo akshure u njoha me kapitenin e moçëm të “Vllaznisë”tonë të dashur. Aty nga goja e këtij burri të hijshëm e flokë bardhë, kam ndierë dhe mësuar shumë gjëra për futbollin e atyre viteve.
Kjo njohje që kam patur me Prekë Gjeloshin ka shërbyer jo vetëm si shtysë por edhe si burim njohurish të shkruaj diçka për Pal Mirashin, Muc Koxhaj, Dodë Tahirin, Muhamet Dibrën, Xhelal Jukën etj yje të asaj përiudhe.[29] Prekë Gjeloshi vdiq me 9 nëntor të vitit 1994.
”Respektin që Shkodra kishte rezervuar e shprehu ditën e ceremonisë së varrimit kur pranë varrit të ndjerit foli një nga shokët e tij Xhelal Juka i cili në ato pak fjalë emocionuese tha se Preka dote jetë gjithnjë në mesin tonë dhe do të mbetet në kujtimin e sejcilit kontributi i tij që i kalon kufijt e zakonshëm të një sportisti[30]
Lë të jetë ky stadium modest një homazh për këtë djalë të harruar nga vendlindja e tij Dushmani i Dukagjinit, le të jetë një kurorë me dafina për kampjonin, kapitenin e lavdishëm dhe Qytetarin e nderit të Shkodrës, për divin e paharruar të 1946-ës Prekë Gjeloshi.
Prelë MILANI
Referencat:
[1] –“Sporti ekspres”,7 nëntor 2001
[2]-“Sporti”, 22 nëntor 1994
[3] -Sotir Seferaj”Sporti ekspres”,7 nëntor 2001
[4] -Rifat Uruçi, Namik Mehmeti “Sporti”, 22 nëntor 1994
[5]-Sipas Kujtimeve të Lin Shllakut.Mjeshter i Merituar dhe ish –Kapiten i Kombëtarës në vitet 70-të, gusht 2006.
[6] -Sipas kujtimeve të veteranit të futbollit 80–vjeçari Xhelal Juka, treguar me 19 shtator 2006
[7] -Treguar nga Bik Ndoja, me 25 tetor 2006 shok fëmirije i Prekë Gjeloshit
[8]-Sipas kujtimeve të veteranit 90 vjeçar të futbollit shkodran Muc Koxhaj, treguar 20 shtator 2006
[9]- Sipas kujtimeve të Muc Koxhajt
[10]-Treguar nga Pal Mirashi Mjeshtër i Merituar i Sportit, 13 shtatot 1998
[11]-“Sporti” ,22 nëntor 1994.
[12]- Sipas Gjovalin Gjeloshit, djali i kampjonit të paharruar
[13] -Rifat Uruçi-Namik Mehmeti”Sporti”, 22 nëntor 1994.
[14] -Sipas kujtimeve të kampjonit veteran Muc Koxhja.
[15] -“Sporti popullor” 3 qershor 1953.
[16] -Sotir Seferaj Prekë Gjeloshi këmbçelikti.”Sporti ekspres” e diel, 7 nëntor 2001
[17] -Besnik Dizdari “Historia e Kampjonateve Kombëtare të Futbollit”,fq 67.
[18] -Treguar nga Muc Koxhja,me 20 shtator 200
[19] -“Spoerti shqiptar” 1 janar 1945.
[20] -Sipas kujtimevetë ish- kapitenit Prekë Gjeloshi në shtator 1980 kur punonte shitës ambulatory pranë shkollës “29Nëntori”.
[21] “Sporti shqiptar” , 17 .korrik. 1946.
[22]-Besnik DizdariHistoria e Kampjonateve Kombëtare të Futbollit,fq.46
[23] Treguar, me 20 shtator nga Xhelal Juka.Mjeshtër i Merituar kampjon I 1946-ës.
[24] -“Sporti shqiptar” 27 gusht 1946.
[25] -Besnik Dizari “Historia e Kampjonateve nr 2, fq. 83.
[26] -Besnik Dizdari “Historia ekombtarës”, nr 2, fq. 98.
[27]-Sotir Seferaj”Sporti ekspres, 7 tetor 2001.
[28] Sotir Seferaj “Sporti ekspre” po aty,
[29] -Prekë Gjeloshi I Dushmanit Kapiteni legjëndar i “Vllaznisë“.”Shqipëria Etnike” 9 korrik 2002
[30]-Rifat Uruçi, Namik Mehmeti “Sporti” 22 nëntor 1994
