Deri disa vite më parë as që imagjinohej që në Shqipëri të kishte kampionat futbolli femrash dhe një Kombëtare futbolli femrash. Tani i kemi të dyja dhe skuadra që po e dominon futbollin e femrave është Vllaznia (nuk kishte si të ndodhte ndryshe, djepi i futbollit shqiptar), ndërsa Kombëtarja po e rrit nivelin e saj. Vajzat tona kanë talent edhe në futboll.
Luçije Gjini është një nga titullaret protagoniste si te Vllaznia, ashtu edhe në Kombëtare. Vajza nga Durrësi rrëfen në një intervistë për Gazeta “Si” të gjitha sfidat e saj, nga hapat e parë e deri te Kombëtarja. Mbrojtësja-goleadore është një nga lojtaret e momentit, shënoi 3 herë me Vllazninë në Champions ndaj ALG Spor (2 herë gjatë ndeshjes dhe 1 herë me penallti) dhe pastaj edhe me Kombëtaren ndaj Qipros.
Luçije, si e kujtoni momentin, kur i thatë vetes “unë do bëhem futbolliste”?
Në fakt, që e vogël më ka pëlqyer të luaja futboll dhe luaja me shokët mbas shkolle dhe në lagje. Asnjëherë nuk mendoja që mund të luaja në ndonje ekip, sepse atëherë nuk ka pasur ekipe futbolli për femra. Për mua ishte thjesht lojë argëtuese, vetëm kaq, nuk mendoja se mund të bëhesha futbolliste.
Ishte dikush që ju nxiti, nga kush u frymëzuat për këtë iniciativë të pazakontë për vajzat në Shqipëri?
Ndoshta pak edhe nga babai, sepse bashkë me të shikonim ndeshje futbolli në shtëpi, por ka qenë dëshira ime për të luajtur futboll, edhe pse për të tjerët dukej një sport mashkullor.
Si e kujton ekipin e parë, trajnerin e parë?
Ekipi i parë që kam luajtur ka qenë në Durrës, Shkëndija e Durrësit. Ishte ekipi që u krijua nga profesor Jovan Bardhi. Në atë ekip kam kujtime të bukura, merrnim pjesë për herë të parë në një kampionat futbolli dhe nuk është se kishim objektiva për të fituar kampionatin, luanin më shumë për qejf.
A ju bënte përshtypje opinioni në atë kohë për faktin që ju luanit futboll?
Kam dëgjuar fjalë nga më të ndryshmet: futbolli është vetëm për çuna, jo për goca, ke për t’u bërë me muskuj të mëdhenj, nuk është për ty, hiq dorë, mos luaj më etj., etj. Por pasioni që kisha për futbollin më ka bërë që të gjitha ato fjalë mos të më bënin përshtypje dhe të vazhdoja të ndiqja endrrën time. Dhe ëndrra ime ishte të luaja në një ekip profesionist dhe të arrija në Kombetare, të luaja për vendin tim.
Cilat ishin vështirësitë më të mëdha në fillimet e karrierës?
Karriera ime ka filluar në momentin kur jam bërë pjesë e ekipit të Adës së Velipojës në Shkodër. Më pas ndryshoi logo dhe u bë Vllaznia. Vështirësitë vinin nga fakti që isha larg familjes, larg vendit tim Durrësit dhe që duhej të ambientohesha me një qytet tjetër, siç është Shkodra. Duhet të kuptoja edhe dialektin, të miqësohesha me vajzat në ekip, të përshtatesha sa më shpejt.
Kur kam shkuar për herë të parë, më kanë pritur shumë mirë, më kanë mbajtur afër, më kanë respektuar taman siç e kanë traditë shkodranet dhe i falënderoj të gjitha vajzat, trajnerët dhe në veçanti presidentin Lazër Matija dhe familjen e tij. Që nga ajo ditë deri tani jam pjesë e Vllaznisë.
Karriera juaj ka njohur vetëm suksese, nga Vllaznia në Kombëtare. A ka një moment që doni ta veçoni?
Po, kemi pasur suksese me ekipin e Vllaznisë dhe ekipin kombëtar. Momente të bukura ka shumë, por do veçoja dy: kualifikimin e vjetshëm për në Champions League, ku arritëm në 32 ekipet më të mira të Europës, dhe përsëri në ndeshjet kualifikuse të Championsit, ndeshja kundër ekipit turk ALG Spor. Një ndeshje që i kishte të gjitha brenda: gola, shtylla, kartonë të verdhë dhe të kuq për ne, por treguam karakter.
Shënuam të parat, pastaj erdhi barazimi, kaluam në avantazh përsëri dhe përsëri na barazuan. Kështu shkuam në shtesë, ishte hera e parë që luanim me kohë shtesë. Në minutën e 118-të turket kaluan në avantazh 2-3 dhe në ato pak minuta treguam forcë. Sara Maliqi theu aksionin e ekipit turk, krosoi Esmeralda Franja në zonë, ku Arbiona Bajraktari me qetësinë më të madhe e uli topin me gjoks dhe e dërgoi në rrjetë në minutën e 120-të. Me penallti dolëm fituese dhe kaluam në raundin tjetër. Kjo ndeshje do mbetet në memorien time, kurrë nuk kam për ta harruar.
Pse zgjodhët të luani si mbrojtëse krahu? E vendosi trajneri apo ju?
Trajneri më ka vendosur si fillim mbrojtëse krahu, por do thosha se jam më shumë një mesfushore mbrojtëse. Më pëlqen të marr pjesë në sulm dhe të kthehem në mbrojtje.
A keni një idhull që doni ta imitoni?
Kur isha e vogël kam pasur idhull Kakanë kur luante te Milani, ndërsa tani nuk mund t’i veçoj Mesin dhe Ronaldon, janë dy lojtarë që frymëzojnë gjithë botën.
Keni spikatur edhe si golashënuese, edhe pse luani në mbrojtje…
Më pëlqen shumë të luaj përpara dhe sa herë më jepet mundësia të mbështes sulmin, e shfrytëzoj në maksimum daljen për të shënuar, ndoshta nga kjo e kam.
Si është trajtimi financiar në futbollin profesionist të femrave? A afrohet sadopak me atë të meshkujve?
Futbolli i femrave është ndryshe nga ai i meshkujve edhe nga ana financiare. Ka pak të ardhura, nuk është se ka sponsorë apo biznesmenë që mund ta mbështesin futbollin e femrave. Të vetmen mbështetje e kemi nga FSHF-ja. Është më shumë pasioni që kemi për futbollin që na bën të luajmë me zemër se të ardhurat që mund te kemi nga ky sport.
Po familja, çfarë ndikimi ka pasur në zgjedhjen tuaj?
Familjen e kam pasur gjithmonë në krah, ka qenë mbështetja e parë që unë të vazhdoja futbollin, të realizoja ëndrrën time për të luajtur futboll dhe për këtë e falënderoj. Shpresoj mos ta zhgënjej asnjëherë.
Çfarë objektivash personalë keni për të ardhmen?
Për të ardhem nuk e di, për momentim më pëlqen të luaj futboll, nuk pëlqej të bëj plane, më duket sikur nuk do më realizohen.
Si është atmosfera në stadiumet ku luhen ndeshjet e femrave. A janë më të sjellshëm tifozët?
Atmosfera që krijojnë tifozët në stadiume është diçka e jashtëzakonshme, është një motiv më shumë për të luajtur dhe për ta fituar ndeshjen. Gjithmonë na mbështesin dhe duhet me i falenderu.
Ndonjë episod i veçantë që ju ka lënë mbresa?
Ndeshja që përmenda më lart ndaj ALG Spor, ishte dramë e vërtetë. Ndeshje të tilla i kishim parë në televizor, ishin emocione të papërshkruara që na i dhuron FUTBOLLI.
Fatjon RUPI
